Veel nabestaanden nemen zo veel mogelijk zelf de regie in handen bij het samenstellen van de uitvaart. De tijd van de standaard kist, liederen of gezangen in de kerk of het kopje koffie met cake is voorbij.
Een uitvaart in Nederland wordt persoonlijker. De laatste jaren worden gekenmerkt door een overgang naar een uitvaart die past bij de overledene en de nabestaanden. Niet voor niets willen uitvaartorganisaties in hun uitingen benadrukken hoe ‘persoonlijk’ ze zijn.
Per 1 juli 2017 verandert de huidige wettelijke akte voor levenloos geboren kinderen. Dat heeft minister van Veiligheid en Justitie Stef Blok op 24 mei 2017 bekendgemaakt in het Staatsblad. De minister komt daarmee tegemoet aan de indieners van een petitie die begin 2016 werd ingediend om de officiële erkenning van doodgeboren kinderen mogelijk te maken.
“Wanneer een kind levenloos ter wereld komt, wordt er een akte opgemaakt die wordt opgenomen in het overlijdensregister, aangeduid als een akte van een levenloos geboren kind. Gebleken is dat ouders van een levenloos geboren kind hiermee grote moeite hebben”, schrijft Blok. “In hun beleving miskent de aanduiding ‘levenloos geboren’ dat hun kind feitelijk heeft bestaan. Om tegemoet te komen aan deze sterk gevoelde wens van de betrokken ouders, komt de akte van levenloos geboren kind te vervallen. Hiervoor in de plaats komt een akte met als opschrift: Akte van geboorte (levenloos).”
De nieuwe regeling betekent niet dat het nu ook al mogelijk is levenloos geboren kinderen te registreren in de Basisregistratie Persoonsgegevens (BRP), benadrukt Blok. Het mogelijk maken van die officiële registratie is de vurige wens van de indieners van de petitie. Volgens de minister loopt dat wetstraject echter gelijk op met “de benodigde wijzigingen die moeten worden aangebracht in de ICT-voorzieningen om deze registratie mogelijk te maken”.
Bron: Persbericht, 30-05-2017, Sjaak.
Het is niet iets waar men graag over nadenkt: de eigen uitvaart. Toch heeft de helft van de Nederlanders (52%) wel wensen voor zijn of haar afscheid, maar spreekt deze niet uit of legt deze niet vast. Dit blijkt uit onderzoek in opdracht van coöperatie DELA.
Uitvaartwensen worden met name mondeling uitgesproken (21%). Slechts één op de zes Nederlanders (15%) kiest ervoor om de wensen vast te leggen in een (niet) officieel document. Het gevolg van het niet uitspreken of niet goed opschrijven van wensen, is dat zaken mogelijk niet naar wens van de overleden dierbare geregeld worden in het geval iemand overlijdt:
• nabestaanden moeten in een korte en verdrietige periode keuzes maken niet wetende wat de overledene precies zou hebben gewild.
• nabestaanden kunnen met onverwachte kosten worden geconfronteerd als er niets is geregeld.
Zeven op de tien Nederlanders verzekeren zich voor de kosten die daarmee samenhangen. Waarom?
Vijf redenen om geen uitvaartverzekering te nemen.
1. JE HEBT SPAARGELD
Het idee van verzekeren is dat je je indekt tegen onverwachte kosten die je zelf niet kunt opbrengen. Heb je genoeg spaargeld om je eigen uitvaart te bekostigen, dan is het dus niet nodig om ook nog een verzekering af te sluiten. Bovendien hebben je nabestaanden waarschijnlijk meer te besteden als je zelf spaart. Overlijd je op jonge leeftijd, dan keert een verzekering uiteraard wel meer uit. De kans daarop is niet zo groot, in elk gevalvele malen kleiner dan de kans dat je onnodig veel premie betaalt voor een dure uitvaartverzekering.
Een nadeel van zelf sparen is de lage rente van dit moment. Je kunt ook kiezen voor een uitvaartdeposito met een gunstigere rente. Je stort dan - eenmalig of periodiek - een bedrag. Bij overlijden wordt de uitvaart betaald van het ingelegde bedrag plus de rente. Zo’n uitvaartdeposito kent ook nadelen. Blijft er na de uitvaart geld over uit het deposito, dan keert niet iedere verzekeraar het surplus uit aan de nabestaanden. Ook valt een uitvaartdeposito niet onder het depositogarantiestelsel, dat garandeert dat je tot 100.000 euro terugkrijgt als een bank failliet gaat.
Door de uitvaart worden de nabestaanden met de rauwe werkelijkheid van het sterven van één uit hun midden geconfronteerd. De overledene moet immers volgens de Wet op de Lijkbezorging binnen een vastgestelde termijn, gelukkig heeft men tegenwoordig meer tijd, naar zijn laatste bestemming, begraafplaats of crematorium, worden gebracht.
Tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw nam men afscheid van de overledene met rituelen omdat het eenmaal zo hoorde. Bijvoorbeeld: een uitvaart was een uitvaart met liefst een stoet van vele volgauto’s achter de rouwwagen, de wagen waarmee de overledene vervoerd werd, en droeg men zwarte kledij.